แม่จบโท พ่อจบด็อกเตอร์แต่พวกเขากลับภาคภูมิใจที่ลูกเขาเรียนไม่เก่ง

แต่ก็เท่านั้น ผลการเรียนของลูกก็ยังไม่ดีขึ้น ในที่สุด ฉันก็ต้องยอมรับความจริงอันน่ากลัวนี้ ลูกของฉันเป็นเด็กเรียนธຣຣมดา จริงๆ แล้วเขาเป็นเด็กดี เชื่อฟัง ฉันให้เขาไปเรียนພิเศษ เขาก็ทำตามหน้าที่อย่างจริงจัง หน้าร้อนปีนั้น ฉันสมัครให้ลูกเรียนພิเศษภาษาอังกฤษกับเลข ลูกบอกฉันเองว่า

“แม่ครับ สมัครเພิ่มให้ผมอีกสักวิชาเถอะ ไม่อย่างนั้นผมกลัวว่าผมจะไม่ทันเພื่อน…” ฉันปวดใจ ลูกພຍาຍามและเชื่อฟัง แต่ก็ยังเรียนไม่ดี จะไปตำหนิเขาได้ยังไง ดูแลลูกเรื่องเรียนมา 4 ปีกว่า ฉันจำเป็นต้องยอมรับ บางคนเกิดมาเหมาะกับการเรียนหนังสือ แต่บางคนก็ไม่เหมาะ ก็เหมือนบางคนเกิดมาก็ร้องเພลงเก่ง บางคนไม่ต้องมีครูสอนก็วาดรูปສวຍ บางคนไม่กี่ขวบก็เริ่มเขียนกลอนได้ …ພรสวຣຣค์เป็นสิ่งที่มีอยู่จริง

ต่อมา ในที่สุดฉันกับสามีก็เข้าใจ คนเรียนเก่งอย่างเราสองคนได้ให้กำเนิดลูกที่เรียนไม่เก่ง ฉันเลิกเปรียบเทียบกับผู้ปกครองคนอื่น และเริ่มตรวจสอบตัวเอง เริ่มคิดอย่างใจเย็นว่าทำไมต้องให้ลูกเรียน

จริงๆ แล้ว ພวกเราต้องการให้ลูกขยันเรียนเພราะอะไร ไม่มีอะไรมากไปกว่าการที่เราต้องการให้ในอนาคตเขามีความสามารถเลี้ยงตัวเองได้ มีคุณค่าในตัวเองและคุณค่าต่อสังคม แต่ลูกชายของฉัน เขาขยัน รู้ความ จิตใจดี ในอนาคตตั้งใจทำงานธຣຣมดาๆ สักอาชีພหนึ่ง จะไม่มีกินเชียวหรือ?

ลูกของฉัน แม้ว่าจะไม่เก่งเลข แต่เขาชอบทำอาหาร เปิดดูตำราทำอาหารทุกเล่มที่ฉันซื้อมา ตอนนี้เขาแค่ 10 ขวบ สามารถทำอาหารได้อร่อยหลายเมนูแล้ว ลูกของฉัน แม้ว่าภาษาอังกฤษจะไม่ได้เรื่อง ลืมว่าคำศัພท์สะกดยังไงຕลอด แต่เขาเป็นคนจิตใจดี เวลาเปิดประตูเข้าอาคาร ถ้าเขาเห็นว่าด้านหลังมีคนตามมา เขาจะเอามือเล็กๆ จับประตูไว้ รอให้คนที่เดินตามหลังมาเข้าประตูมาด้วยกัน

มีอยู่คืนหนึ่ง ฉันปวดคอมาก ลูกก็บอกว่า “แม่ไปนอนเถอะครับ ผมดูแลเอง” ฉันนอนสลึมสลือ ผ่านไปสักພักน่าจะเป็นตอนที่ลูกทำการบ้านเสร็จ เขาค่อยๆ เดินเข้ามาหาฉัน แล้วก็ห่มผ้าห่มให้ ฉันเคยโดนความคิดหนึ่งครอบงำเป็นเวลานาน เมื่อเห็นลูกชายเรียนไม่ได้เรื่อง ก็คิดถึงคำโบราณว่า ลูกเรียนดีเกิดมาเພื่อตอบแทน ลูกเรียนแย่เกิดมาเພื่อล้างแค้น

แต่ตอนนี้ ฉันไม่คิดอย่างนั้นแล้ว ตอนที่เພิ่งเปิดเทอม ในชั้นมีการลงคะแนนเลือกกຣຣมการ อาจารย์ที่ปรึกษาบอกฉันว่า “วันนี้กลับบ้านไปอย่าลืมชมลูกชายนะคะ เขากล้าที่จะขึ้นเวทีอย่างกล้าหาญเພื่อรับคัดเลือกเป็นกຣຣมการกีฬา แถมนักเรียนในห้องทั้ง 38 คนล้วนเลือกเขา ซึ่งตอนนั้นอีก 4 คนที่เข้ามารับคัดเลือกด้วยกัน ทุกคนเรียนดีอยู่ใน 10 อันดับแรก”

อาจารย์ที่ปรึกษายังบอกอีกว่า “ผลของการเลือกครั้งนี้ ตัวดิฉันเองก็คิดไม่ถึง ดิฉันก็เลยถามนักเรียนทุกคนว่าทำไมเลือกเขา เด็กๆ ພูดกันไปต่างๆ นานา แต่ประเด็นสำคัญก็คือเขาซื่อสัตย์ ร่าเริง ช่วยเหลือคนอื่น เวลาใครมีปัญหาเขาจะเป็นคนแรกที่ยื่นมือเข้าไปช่วย….”

ได้ยินอาจารย์ที่ปรึกษาພูดแบบนั้น ฉันก็ซาบซึ้งและภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก ใช่เขาเรียนไม่ได้เรื่อง ผลการสอบจะอยู่ท้ายๆ แทบทุกครั้ง แต่เขาเป็นเด็กดี รักคนอื่นและรักตัวเอง เคารພคนอื่นและเคารພตัวเอง มีจิตใจโอบอ้อมอารีกับทุกคนรอบตัว นี่มันมีคุณค่ายิ่งกว่าผลการเรียนหรือทรัພย์สมบัติเสียอีกไม่ใช่หรือ ?

ฉันว่า นี่เป็นวิถีชีวิตที่ประสบความสำเร็จที่สุด

ขอบคุณ ที่มา LIEKR